ΑΜΕΝΧΟΤΕΠ – ΑΚΕΝΑΤΟΝ – ΑΜΕΝΟΦΙΣ Ο 4ος (1370-1353 π.Χ.)
“Ακενατόν, ο επαναστάτης Φαραώ που μίλησε για τον Ένα και Μοναδικό Θεό γεννήτορα των πάντων, ορατών και αοράτων, 3.500 χρόνια πριν και φυσικά η μόνιμη Βαβυλώνα τον ονόμασε αιρετικό”
Η ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΚΕΝΑΤΟΝ
Όσοι πιστεύουν στην ιερή αλήθεια των πραγμάτων και των φαινομένων, της εμπειρίας που μας δίνει η ζωή και η ιστορία των ανθρώπων και λαών, οφείλουν να κλείνουν πολύ, το γόνυ τους μπροστά στον φωτισμένο Αχνατόν.
Ο κόσμος είχε αναταραχθεί και μια βαθιά ανατριχίλα επανεξέτασης της ζωής ρίχτηκε στη γη, στο κάθε σκεπτόμενο ένζωο όν. Τί είναι η ψυχή, τί μπορεί να ξέρει, αν μπορεί να μάθει και να δει τη μόνη και κύρια Αλήθεια, που βρίσκεται πίσω από τα φαινόμενα της μορφικής εκδήλωσης.
Πρέπει η ψυχή να μάθει την αλήθεια;; Πρέπει να προσκυνά είδωλα ή να πληροφορείται για την πραγματική αλήθεια, του Ενός και Μόνο Δημιουργού των κόσμων;; Οι ντόπιοι και οι ξένοι σχολιαστές, έδιναν τα πρώτα σπέρματα της αντίθεσης και αντίδρασης, στα θεία σχέδια του Ακενατόν.
Στις ιερές τελετουργίες, είχε μαζί του τη σύζυγό του, την αληθινή και αγαπημένη, συντρόφισσά του Νεφερτίτη, την οποία στον τρίτο χρόνο της ιεροσύνης την ονόμασε ιέρεια, στην νέα θρησκεία της Ειρήνης και της Αγάπης, που ο ίδιος αποκάλυψε.
Όταν ο Ακενατόν ήταν στα 33 του χρόνια, η Ναάτι η πρώτη πριγκιποπούλα ήταν στα 16 της. Είχαν αποκτήσει με την ωραιότατη γυναίκα του Νεφερτίτη, πέντε όμορφα κοριτσάκια. Είχαν ανάγκη ενός αγοριού για το θρόνο. Δεν πέρασε καιρός και ο Θεός τους έστειλε στο πρόσωπο του μακρινού τους ανηψιού, πρίγκιπα Τουταγχατόν ή Τουταγχατέν, που τρελά αγαπήθηκε από τη μακρινή συνομήλικη ξαδέλφη του Ναάτι.
Η Νεφερτίτη και ο Ακενατόν είχαν κατηχήσει στη νέα πίστη τα παιδιά τους, όλους τους συγγενείς και ιδιαίτερα τον νεαρό πρίγκιπα Τουταγχατόν και την πριγκίπισσα Ναάτι, τη διάδοχο του θρόνου. Οι γάμοι έγιναν και οι δύο ερωτευμένοι αναγορεύτηκαν διάδοχοι του θρόνου, κάτω από τις ευχές του Ακενατόν και της Νεφερτίτης, του αρχιερέα και της αρχιέρειας.
Όμως εξαιτίας της εχθρότητας των Χιττιτών οι τεράστιες κατακτήσεις και μόνιμες κτίσεις της Αιγύπτου στην Ασία ελαττώνονταν και οι φόροι αυξάνονταν.
Ο Ακενατόν, ο βασιλιάς ήταν απόλυτα απορροφημένος με το διαφωτισμό, στα θέματα της νέας θρησκείας και δεν ασχολείτο ιδιαίτερα με τις εξωτερικές υποθέσεις του απέραντου κράτους του. Παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, ένας θρησκευτικός επαναστάτης, ένας οραματιστής, ένας προφήτης, ένας Απόστολος του Ενός και μόνο Θεού!!
Διερωτάται κανείς, ως πότε εμείς οι άνθρωποι, τόσο αχάριστοι θα είμαστε γι’ αυτούς που μας διδάσκουν την αλήθεια, με καρτερία και περιφρόνηση των ατομικών τους συμφερόντων, ώστε να βρούμε το δρόμο για να εξελιχθούμε, από το βάραθρο της ύλης που βρισκόμαστε.
Στις πλάκες που βρέθηκαν, στο υποτιθέμενο υπουργείο των εξωτερικών της Τέλ- Αμάρνα, εκεί αντιπρόσωποι του βασιλιά της 18ης δυναστείας του Ακενατόν, γράφουν τις πληροφορίες για τις συνωμοτικές κινήσεις των εχθρών τόσο της Αιγύπτου όσο και του ίδιου του Φαραώ και της θρησκείας του.
Ο Ακενατόν ήταν μια ανώτερη ψυχή, υπερεξελιγμένη, που ήλθε να κηρύξει την Αλήθεια και να προετοιμάσει την ανθρωπότητα για τις μεγάλες μελλοντικές θρησκείες που προοριζόταν κάποια στιγμή να γεμίσουν την άδεια της ψυχή.
Οι εκθέσεις και τα υπομνήματα, δείχνουν καθαρά τις εσωτερικές και εξωτερικές συνωμοσίες. Άνθρωποι του σκότους και της αδικίας, ιερατεία χαμηλά και ειδωλολατρικά, σχημάτιζαν στρατούς, ανταρσίες, προδοσίες, επαναστάσεις και χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο ανήθικο, δωροδοκώντας και διαφθείροντας συνειδήσεις για να διαβρώσουν τη νέα κατάσταση που έστησε στη χώρα του, ο πιο μεγάλος Φαραώ.
Κλείνω ευλαβικά τα γόνατά μου και με τον απαιτούμενο σεβασμό αφήνω τα λιγοστά δάκρυά μου, να ραντίσουν τον άγνωστο, μα Άγιο τάφο του.. Εκεί που θάφτηκε το γήινο κορμί του.
Οι πάντες συνωμοτούσαν με το παλιό ιερατείο, που χάρη στη μεγάλη επιείκεια και τη μεγαλοφροσύνη εκείνου, οργίαζε, έταζε αξιώματα και περιουσίες, αρκεί να κέρδιζε ακόμα έναν αισχρό προδότη. Φίλοι και συγγενείς, συνεργάτες και πρωτεργάτες του, προσχωρούσαν και πρόδιναν το μεγάλο έργο του.
Ένας ανάξιος και ταπεινός λαός βρέθηκε κοντά του, ενώ εκείνος έδινε τα πάντα, το θρόνο του, τη ζωή του, την οικογένειά του, την ίδια την ευτυχία του και την ανάπαυσι του, που τόσοι προκάτοχοί του πολέμησαν γι’ αυτά τα ανάξια λόγου, παιδικά αποκτήματα και τελικά όταν τα συγκέντρωσαν, ήλθε η ώρα της αναχώρησης τους και τα εγκατέλειψαν. Αυτοί όμως δοξάστηκαν και πήραν τον μεταθανάτιο τίτλο του Μεγάλου.
Συνεχίζεται…