ΑΜΕΝΧΟΤΕΠ – ΑΚΕΝΑΤΟΝ – ΑΜΕΝΟΦΙΣ Ο 4ος (1370-1353 π.Χ.)
“Ακενατόν ο επαναστάτης Φαραώ που μίλησε για τον Ένα και Μοναδικό Θεό γεννήτορα των πάντων, ορατών και αοράτων, 3.500 χρόνια πριν και φυσικά η μόνιμη Βαβυλώνα τον αποκάλεσε αιρετικό”
Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΑΜΕΝΧΟΤΕΠ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
Η θεολογική διαμάχη στην Αίγυπτο, ανάμεσα στον Πολυθεϊσμό της Θήβας και τον Μονοθεϊσμό της Ηλιούπολης συνεχιζόταν, παρά τη φαινομενική συνεργασία τους. Η κάθε πλευρά υπέσκαπτε τα θεμέλια της άλλης, αλληλοκατηγορούμενες για αθεΐα.
Η Τήι όμως, μεγάλωνε το γιό της τον νεαρό βλαστό της 18ης Αιγυπτιακής Δυναστείας, με τις εσωστρεφείς απόψεις της Ηλιούπολης και έβλεπε ότι οι απόψεις αυτές, όχι μόνο γινόταν αποδεκτές και κατανοητές από τον μικρό Αμενχοτέπ τον 4ο, αλλά έπεφτε και σε συλλογισμούς και σε πολύωρες εκστάσεις, πάνω στα λόγια της.
Από τη γέννηση του Αμενχοτέπ το 1386 πέρασαν 13 χρόνια. Έτσι το 1373 αφού είχε μάθει όλα τα διδασκόμενα μαθήματα της τότε εποχής και μυήθηκε στα μυστήρια του Όσιρι, έπρεπε να ακολουθήσει ανώτερες σπουδές, στα ιεροδιδακτήρια της Άνω ή της Κάτω Αιγύπτου. Οι γονείς του όμως, είχαν αποφασίσει προ πολλού την εισδοχή του, στα ιεροδιδακτήρια της Ηλιούπολης και όχι της Θήβας, όπως ανέμεναν οι περισσότεροι. Ολόκληρος στρατός συνόδευε τους επισήμους και μαζί τους ήταν για συντροφιά, η μητέρα του διαδόχου και άλλοι συγγενείς.
Ο λαός της Ηλιούπολης και των γύρω μεγάλων πόλεων, όπως της Μέμφιδας και της Σάϊδας, ειδοποιήθηκαν και έτσι υποδέχτηκαν, το διάδοχο και την βασιλομήτορα με μεγάλο ενθουσιασμό και συγκίνηση, διότι διάλεξαν την κάτω Αίγυπτο για να σπουδάσουν το διάδοχο. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Ηλιούπολη, ενώ στη Θήβα παρέμεινε ο πατέρας, για να μπορεί παρακολουθεί τις εσωτερικές και τις εξωτερικές υποθέσεις, του τεράστιου κράτους. Η προσοχή του, περιστρεφόταν συνεχώς στο ιερατείο, το οποίο μεγάλωνε τους πόρους του, πιέζοντας και το λαό και τον Φαραώ. Φυσικά ποτέ δεν έλειπαν οι επιδρομές και οι λεηλασίες των περιοχών, που ήταν απομακρυσμένες, από τον έξω εχθρό.
Όμως από τα αξιολογότερα συμβάντα που έγιναν στην Ηλιούπολη τότε, ήταν η εισδοχή και η μύηση στον ιερό ναό, του Αμένοφι του 4ου.Ήταν η Φθινοπωρινή ισημερία του 1373. Άρχισε η τελετουργία από το μεσημέρι και ενώ η ώρα έφθανε στο μεσονύκτιο, ακούστηκε μια περίεργη εκκωφαντική εκπυρσοκρότηση και φάνηκε πάνω από τον ναό, πολύ ψηλά στον ουρανό, να ανατέλλει αιφνίδια ο ήλιος. Αυτός δε ο ήλιος του μεσονυκτίου, να καταυγάζει όλα τα γύρω οικοδομήματα και όλη την πόλη.
Ο λαός για πρώτη φορά έβλεπε ξαφνικά τον ήλιο στο μεσονύκτιο να βγαίνει, να φωτίζει και να θερμαίνει, όπως ο ήλιος της ημέρας. Τρόμος και φόβος κατέλαβε τους θεατές που ήταν άπειροι και μάλιστα πολλοί, πανικοβλήθηκαν και έτρεχαν για να σωθούν. Μέσα στο ναό οι γνώστες της επίδειξης ανησυχούσαν και περίμεναν να φωτιστεί ο κόσμος με τη χρησιμοποίηση της αντιύλης, που μόνο οι ιερείς της Ηλιούπολης θα μπορούσαν να δαμάσουν και να διοικήσουν.
Όταν οι επίσημοι φωτίστηκαν απότομα από τον ήλιο του μεσονυκτίου, άκουσαν ταυτόχρονα την μυστηριακή επίκληση από τον κόρο του ναού, αποτελούμενο από μυημένους, να προσκαλεί τον Ήλιο – Άμμωνα υπέρτατο Θεό, να λάμψει μέσα στο σκότος. Η πρωτοφανής όμως ομαδική επίκληση των μυστών, έκανε τεράστια εντύπωση στους παρευρισκόμενους και ιδιαίτερα στον μικρό δεκατριάχρονο διάδοχο Αμενχοτέπ.
Ο νεαρός διάδοχος επηρεασμένος από την επίδειξη της τεχνικής προόδου, ζήτησε να εισέλθει από την ίδια στιγμή στην μεγαλύτερη μύηση των αιώνων, τη μύηση που θα έδινε απαντήσεις και θα έλυνε όλα τα μυστήρια, που παρουσιάστηκαν μόνο σε ελάχιστους, στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι άρχισε στην ιστορία της ανθρωπότητας, η εισδοχή στη μύηση ενός ανθρώπου που έμελλε να μεταβάλλει την τύχη των ανθρώπων πάνω στη γη, για πάντα.
Οι πάντες έμειναν ακίνητοι. Μόνο ο νεαρός υποψήφιος άφησε τους δικούς του και ακολούθησε τους δύο προστάτες του, τον ιεροφάντη που ήταν αδελφός της μητέρας του και τον μεγάλο αρχιερέα, που τον ευλόγησε όταν πριν από 13 χρόνια γεννήθηκε στη Θήβα. Οι χρυσαφένιες πόρτες, του κυρίως ναού έκλεισαν και ο νέος υποψήφιος οδηγήθηκε στα τεχνικά εργαστήρια του ναού, όπου θα μυόταν στα πιο περίεργα μυστήρια της εποχής του.
Οι τεχνικοί με τις αρχαίες γνώσεις από τα πέτρινα βιβλία του Θώθ ή Ερμή του Τρισμέγιστου, είχαν λύσει το πρόβλημα του ελέγχου της αντιύλης. Δηλαδή να μπορεί να γίνει σύγκρουση ανάμεσα στην ύλη και την αντιύλη, χωρίς όμως να συνεχίζεται η αλυσιδωτή έκρηξη. Έτσι οι τεχνοκράτες ιερείς της Ηλιούπολης είχαν κατορθώσει να παίρνουν τεράστιες ποσότητες λευκού φωτός μέσα στη νύχτα. Ο ήλιος που είδαν οι πιστοί στο μεσονύκτιο ήταν ουσιαστικά η απόλυτα ελεγχόμενη σύγκρουση μορίων αντιύλης με τη δική μας ύλη. Ο έλεγχος ανάμεσα στις δύο αντίθετες υπερδυνάμεις γινόταν με τη χρησιμοποίηση της υπερύλης, μιας άλλης δυναμοενέργειας.
Όμως η κατάπληξη του νεαρού μύστη δεν ήταν μόνο αυτή της σύγκρουσης ύλης – αντιύλης για παραγωγή φωτός, αλλά η καταπληκτική συνέπεια, αυτής της σύγκρουσης. Στη θέση της συνάντησης και της σύγκρουσης της μορφικής και της αντιμορφικής εκδήλωσης, συνέβαινε η κατάργηση του τόπου και του χρόνου. Δηλαδή σχηματιζόταν, μπροστά στα σκεπασμένα μάτια των παρόντων η ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!!!
Με την εξαφάνιση του χώρου και του χρόνου όλα αυτόματα άλλαζαν και τότε φαινόταν το ΑΡΧΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ των σκέψεων Εκείνου. Παρελθόν πια δεν υπήρχε και το παρόν θέση δεν είχε. Το μέλλον το απώτερο και απώτατο έδινε τα μελλούμενα της επί μέρους, μορφικής υπόστασης -ζωής και των μεγάλων κόσμων. Μια ζωντανή εικόνα των χρόνων που θα ζούσε ο Αμενχοτέπ, ανοίχτηκε μπροστά του και είδε το αιώνιο γίγνεσθαι της ψυχής του, από καταβολής γέννησής της, μέχρι το τέλος της. Το μόνιμο πάνω στη γη και το οποίο δεν απήχε πολύ, από εκεί που βρισκόταν.
Ξαφνικά μπροστά του παρουσιάστηκε να κινείται μια όμορφη κοπέλα, να τον πιάνει από το χέρι και να του μιλά στο αυτί του, γλυκά και απόκοσμα: Είμαι η Νεφερτίτη σου, δε με θυμάσαι; Ζήσαμε τόσες φορές μαζί στη γη και σ’ άλλα ηλιακά συστήματα. Ερχόμαστε από τον μακρινό αστερισμό της Ανδρομέδας και δώσαμε κι εκεί τα ίδια σαν αυτά που θα χαρίσουμε στη γη.
Θα φέρουμε 5 ψυχές στη γη, πέντε χαριτωμένα κοριτσάκια και το ένα απ’ αυτά θα καθίσει στον πικραμένο θρόνο της πατρίδας σου. Ύστερα το έργο μας θα σβήσει, αλλά πάντα θα μένει η ανταύγεια, που θα ανάβει στις καρδιές των ανθρώπων, ώσπου να σκεπασθεί η γη από ”ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ”. Ύστερα θα φύγουμε για πάντα, λίγο στην πατρίδα μας την Ανδρομέδα και πολύ στα εσωτερικά βασίλεια της Δημιουργίας, όπου μας αναμένουν οι αγαπημένοι μας.
Η ματιά του έπεσε στην Ανδρομέδα και ιδιαίτερα στον κόσμο από τον οποίο προερχόταν. Τότε.. θυμήθηκε και αναγνώρισε αγαπημένα πρόσωπα, παιδιά που άφησε πριν από 13 χρόνια, όταν γεννήθηκε στη γη-Αίγυπτο. Ένας λυγμός ψυχικός, μέσα του κυριάρχησε και έπιασε από το χέρι τον αρχιερέα, που ήξερε ποιος ήταν. Κοίταξε και έφερε στη μνήμη διπλανούς αστερισμούς και αμέτρητους γαλαξίες. Επανέφερε στη μνήμη του, την εμπειρία της προαιώνιας ύπαρξής του. Την ίδια στιγμή κάποιος τον χτύπησε στον ώμο και είδε το σημείο της αναχώρησής τους.
Το όραμα, μιας μη ανακοινώσιμης γνώσης και τεχνικής τελειότητας, είχε τελειώσει και για την ασφάλεια του φυσικού φορέα έπρεπε να διακοπεί η επαφή. Οι άλλοι άρχοντες μαζί με την μητέρα του, είχαν ήδη οδηγηθεί στους χώρους παραμονής τους και δεν γνώριζαν τίποτα και ούτε έμαθαν ποτέ, για τη μεγάλη μύηση που άρχισε το βράδυ της φωτεινής επίκλησης, στον παν-μέγιστο ναό του Ρά.
Ο χρόνος παραμονής στην Ηλιούπολη είχε οριστεί για 12 μήνες, όμως έφτασε τα 3 χρόνια, γιατί ο νεαρός βλαστός ζητούσε συνεχώς από τον πατέρα του, που έμενε στη Θήβα, παράταση. Φυσικά η μητέρα του, η Τήι πηγαινοερχόταν και ενημέρωνε τον άνδρα της, Φαραώ Αμένοφι τον Γ’, για την εξέλιξη του γιού τους, πρίγκιπα Αμενχοτέπ.
Συνεχίζεται…