ΑΜΕΝΧΟΤΕΠ – ΑΚΕΝΑΤΟΝ – ΑΜΕΝΟΦΙΣ Ο 4ος (1370-1353 π.Χ.)
“Ακενατόν ο επαναστάτης Φαραώ που μίλησε για τον Ένα και Μοναδικό Θεό γεννήτορα των πάντων, ορατών και αοράτων, 3.500 χρόνια πριν και φυσικά η μόνιμη Βαβυλώνα τον αποκάλεσε αιρετικό”
Ας δούμε σήμερα, πέραν του κυρίου ζητήματος μας, κάποια στοιχεία που παίζουν και αυτά, σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό της πλήρους και απαραίτητης εικόνας, που πρέπει να έχουμε. Ο θείος του Πυθαγόρα Πολυκράτης, τύραννος της Σάμου, έζησε τον 6ο αιώνα π.χ. και είχε κάνει συμμαχία με τον Άμασι, Φαραώ της Αιγύπτου. Τα δύο μέρη είχαν υποχρέωση, να συμβουλεύουν και να ενημερώνουν το ένα, το άλλο για κάθε πληροφορία που έφτανε στη γνώση τους.
Ο Πολυκράτης κυρίαρχος του Αιγαίου και προστάτης των ελληνικών πόλεων της απέναντι Ασίας, ανανέωνε το στόλο του, από τα δάση της Σάμου και της Μυκάλης και τα πολεμικά του πλοία εμβόλισαν τα πλοία των Φοινίκων, Ροδίων, Κρητών και έφταναν μέχρι τα παράλια Λιβύης και Αιγύπτου. Τότε ο Άμασις πρότεινε συνθήκη φιλίας στον Πολυκράτη και αυτός τη δέχτηκε. Η συνθήκη έλεγε ότι ο καθένας ήταν υποχρεωμένος, να συμβουλεύεται τον άλλο.
Κάποια στιγμή ο Άμασις, έγραψε στον Πολυκράτη και ζήτησε να του πει, ποιο ήταν το πιο αγαπημένο και πολυτιμότερο αγαθό που του δημιουργούσε την ευτυχία που ένιωθε. Ο Πολυκράτης έγραψε στο σύμμαχό του, ότι ήταν ένα δακτυλίδι που σαν το γύριζε στο δάκτυλό του, έβλεπε όλα τα εδάφη της αυτοκρατορίας του. Ήταν μια τηλεόραση, ενός τύπου περίεργου, που μέχρι σήμερα δεν έκανε την εμφάνιση της, σαν μια εφεύρεση, όπως αρέσκονται να αποκαλούν οι εφευρέτες τις κόπιες, από τα αιώνια αρχεία.
Ο Άμασις συμβούλεψε τον Πολυκράτη να πετάξει αυτό το πολυτιμότατο στολίδι – μηχάνημα, ώστε να αισθανθεί τη λύπη του χαμού, να νιώσει την πικρία, που θα ελάττωνε την ευτυχία του και τότε θα τον απομάκρυνε από τις κακές συνέπειες γι’ αυτόν. Ο Πολυκράτης άκουσε τον (φίλο του), το πέταξε στα βάθη της θάλασσας, έχοντας οδυνηρή λύπη, γι’ αυτήν την απώλεια.
Κάθισε να γράψει τα συναισθήματα που ένιωθε από την απώλεια αυτή και πριν την σκέψη του να την πραγματοποιήσει, ψαράδες του νησιού, ζήτησαν ακρόαση, ήθελαν να του προσφέρουν ένα από τα μεγαλύτερα ψάρια που έπιασαν. Τους είπε τότε να το μαγειρέψουν και σε λίγη ώρα ειδοποιήθηκε ότι ο αρχιμάγειρας ήθελε να τον δει. Μόλις τον δέχτηκε είδε στα χέρια του μάγειρά του, το μαγικό δαχτυλίδι. Όλος χαρά ξαναφόρεσε το κόσμημα και έγραψε αμέσως το ευχάριστο γεγονός στον φίλο και σύμμαχο, Άμασι.
Ο Άμασις σαν διάβασε το γράμμα αμέσως ταράχτηκε και έστειλε στον Πολυκράτη, την απάντηση, που ήταν η διακοπή των σχέσεων ανάμεσα στις δύο αυτοκρατορίες του καιρού τους. Σε λίγους μήνες ο Πολυκράτης θανατώθηκε από επανάσταση, μαζί του χάθηκε και μία από τις εφευρέσεις. Κάπως έτσι όλα χάθηκαν ή περιήλθαν στα χέρια άλλων.
Επανερχόμαστε στη μύηση τη συνεχιζόμενη του Αμενχοτέπ, με τις τεχνικές που επεδίωκε το ιερατείο, του ήλιου Ρα-Φθα, όσον αφορά τις ελεγχόμενες σχέσεις ύλης και αντιύλης σε μια από τις αιώνιες συγκρούσεις τους. Η ηλιολατρεία της Ηλιούπολης στην εσωτερική της πλευρά, ήταν η γνώση της αιώνιας Πρώτης δύναμης, της φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου του Μωυσή. Αυτή τη δύναμη πάντα προσπαθούσαν να ελέγξουν και μ’ αυτή να σχηματίζουν τις άπειρες εφευρέσεις τους ή να ικανοποιήσουν τις αχόρταγες επιθυμίες τους.
Με την εφεύρεση του ελέγχου της αντιύλης, μπορούσαν να ταξιδέψουν, σε ελάχιστο χρόνο, ανάμεσα στις αποστάσεις που χωρίζουν τους αστερισμούς, από το ένα άκρο στο άλλο. Μία από τις ανώτερες μυήσεις ήταν αυτή του ταξιδιού, στα μακρινά αστέρια του ουρανού.
Συνεχίζεται…